Kadını öyle bir noktaya getirdik ki artık sevgiyle yanaşmaktan korkar hale geldi!
Eğer bir erkekseniz, ‘kimse size yolda yürürken laf atmaz, kimse giydiğiniz kıyafete bakmaz, gece otobüse binebilirsiniz tedirgin olmazsınız çünkü tacize uğrama ihtimaliniz yoktur. Gece istediğiniz saatte eve gelebilirsiniz, kimsenin sizi azarlama ihtimali yoktur. Kimse size bedeninizi korumanız gerektiğinden bahsetmez. Size ev temizliği ve yemek yapma sorumlulukları yüklenmez. Küçüklüğünüzden beri kimse size “kendinizi gelecekte evleneceğiniz kadına saklamanız gerektiğini söylemez.” Çalıştığınız işin patronundan ya da iş çıkışı başıbozuklardan tacize uğruma ihtimaliniz olmaz.
Bir Kadın namusu için yaşar ve hiçbir çaresizlik bu itibara kılıf olmaz. Zordur kadın olmak; her an kırılıverecekmiş gibi yaşamak! Herkesin yerine her şeyi düşünüyor olmak. Bir türlü anlaşılamamak, hep bi şeyleri istemekle suçlanmak… Onca kalabalığa rağmen yalnız olmak, onca derde rağmen ayakta durabilmek… Bütün bunların yanında çocuklarını korumak onların üzerine titremektir. Güçsüzlükle suçlanmak, zaafından faydalanmak ama her zorlukta sığınılan liman olarak var olmak…
Hiç bir insan şerefini onurunu yiyip tüketecek kadar acıkamaz. Erkek namuslu olursa kadının namus sorunu olmaz. Bir kadının kendini korumak zorunda olduğu bir namusu vardır. Kadın doğasıyla güzeldir… Kadının kanatlarını kesip sonra neden uçamıyor diye yakınıyoruz.
Her kadın; anlaşılmak ister. Neler hissettiğinin fark edilmesini, nasıl olduğunun sorulmasını, duygularının önemsenmesini, ağladığında üzgün olduğunun görülmesini ister. ifade edebilmeyi ister. Özgürce, söylemek istediklerini söylemeyi ister. Sonunda bağırılmak, şiddet görmek gibi korkulara kapılmadan “ben bunu istiyorum”, ben bu şekilde mutlu olacağım.” diyebilmeyi ister.
YORUMLAR